Echt Sliedrechts - Vakantiestress

Waar ik heel vroeger gewoon vrolijk in de auto naar - meestal - Zuid-Frankrijk ging zitten, kwam daar in mijn volwassen leven vakantiestress bij. Inmiddels is daar stress om de activiteiten van drie kleine mensen bijgekomen. Er zijn vast mensen die zen naar een vakantie toe leven, maar ik ben niet één van hen.

Als die vakantie net is geboekt gaat het nog wel, maar hoe dichter hij nadert, hoe hoger het stresslevel. Wat dat betreft was de coronaperiode waarin zo goed als alle activiteiten stil lagen wél lekker overzichtelijk, het scheelde een berg aan sociale dingen, al was het ook een beetje saai. 

Maar voor die zomervakantie echt aanbreekt, is er nog van alles te doen. Het lijkt of iedereen alle feestjes en activiteiten, groot of klein, inhaalt. De braderie op de Kerkbuurt - waar het team van Het Kompas Sliedrecht stond - was afgelopen weekend. Er was open dag van de Moestuin Sliedrecht, het schapen scheren bij de kinderboerderij, komend weekeinde is er de Bolderbraderie waar Ruth Jacott optreedt en het zomeravondconcert van Crescendo. Dan heb ik het nog niet gehad over de bergen aan kinderfeestjes waar mijn kinderen worden verwacht en die van mijn oudste twee die door coronalockdown en verhuizing waren uitgesteld. Tel daar nog wat (uitgestelde) verjaardagen, (leuke) borrels van het werk, twee van mijn drie kinderen die op school een afscheid hebben inclusief uitvoeringen en juffen- en meestercadeaus, vragen van school om extra hulp voor de vakantie en alle werk- en vrijwilligerszaken afronden voor 9 juli bij op, en mijn chaos is compleet. 

Mijn redding is mijn agenda. Ik noteer alles en maak lijstjes met prioriteiten. Stap voor stap komt het een stukje dichterbij. En als ik dan na al deze stress ook de inpakronde heb overleefd, trek ik in Zuid-Frankrijk een wijntje open en denk ik even niet - te hard in ieder geval - aan Het Kompas Sliedrecht. Tot drie weken later dan. Dan ga ik weer met frisse moed aan de slag.

Marjanne Dijkstra